… alıştığımız ülke, alıştığımız istanbul, alıştığımız hayat kayıp gidiyordu avuçlarımızın arasından…

sokaklarda cirit atan uluslararası suç şebekeleri, onlarla fotoğraf çektirmekten utanmayan siyasiler, faili meçhulden faili meşhura evrimleşen cinayetler, ekonomik bozulmanın ve kolay para kazanma arzusunun hızlandırdığı ahlaki çürüme, liyakatsizliğin getirdiği kamusal ve kurumsal çöküş…

yüzünde kan var nevzat!

başkomser nevzat bu kez geçmişin hayaletleriyle mücadele ediyor. ailesini katledenlerin peşinde maceradan maceraya koşarken, nevzat ve ekibinin yaşadıkları olaylar bir 21. yüzyıl türkiyesi portresi çiziyor.

yırtıcı kuşlar zamanı’nda ahmet ümit türkiye’nin yıllardır mustarip olduğu toplumsal hastalıkların röntgenini çekiyor.

olan bitenin farkındaydım, arkadaşlarım etrafımdaydı, insanlar bana yardım etmek için çırpınıyorlardı. ama umurumda bile değildi. yemek yiyemiyordum, iğne ipliğe dönmüştüm. vazgeçmiştim, her şeyden, herkesten, hepsinden… kılımı kıpırdatamıyordum. kıpırdatmak istemiyorum diye değil, kıpırdatamıyordum, çünkü artık içimde yaşama isteği yoktu.