günümüzde her yerde genel bir algofobi, acı korkusu hâkim. acı toleransı da hızla düşmekte. algofobi sürekli bir anesteziye yol açtı. acı yaratacak her durumdan kaçınılıyor. aşk acılarına bile şüpheyle bakılmaya başlandı artık. algofobi toplumsal alana da uzanır. acı verici tartışmalara yol açabilecek çatışma ve fikir ayrılıklarına ve çatışmalarına giderek daha az yer verilmektedir. algofobi siyasete de yansır. uyum ve uyuşma baskısı artar. siyaset palyatif bir alana yerleşerek her türlü canlılığını yitirir. “alternatifsizlik” siyasi bir ağrı kesicidir. muğlak “orta yol” palyatif bir etki gösterir. tartışmanın ve daha iyi savlar uğruna mücadelenin yerini sisteme uyma baskısı alır. demokrasi-sonrası bir toplum yapısı yaygınlaşmaktadır. bu palyatif bir demokrasidir. palyatif siyaset acı verebilecek keskin reformlar ya da vizyonlar oluşturmayı beceremez. bunun yerine sistemik bozukluk ve kırıklıkların üzerini örtmekle kalan kısa süre etkili ağrı kesicilere başvurur. palyatif siyasetin acıya cesareti yoktur. böylece her şey eskisi gibi devam eder.
byung-chul han