karşısındaydı. sıklaşan nefesine, titreyen ellerine hakim olamıyordu. kendini bitik hisseden her insan gibi yere uzun süre kilitleniyordu bakışları. bir polis ölümle koyun koyuna yaşamayı öğrenmeliydi. fakat o anın geleceğini kim nereden bilebilirdi? kendine olan güveni, egosu, saygısı yerle bir olmuştu. tükenmişliği iliklerine kadar hissediyordu. uzun süredir devam eden, bitmek bilmeyen bir kabus vardı. geçmiyordu. bitmiyordu. bitmeyecekti. çareler, umutlar yok olmuş, insanlar bu vahşeti normal karşılamaya başlamıştı. ölüm şüphesiz en büyük gerçekti.