“kurtlukta düşeni yemek kanundur. romanın konusu 1926 izmir suikastı gibi son derece buhranlı bir devrede geçiyor. bunun için adını kurt kanunu koyduk. kişiyi sosyal çevresi ve bunalımları içinde ele alıyorum. gerçekten büyük tehlikeler içinde kıstırılmış insanların romanı bu.”

ömrünü savaş meydanlarında, pusularda, dağlarda ve şehirlerde yıkmakla yıkılmakla, kaçmakla kovalamakla kâh av kâh avcı olarak geçirmiş bir savaşçı; kavganın, iz sürmenin, yanık barut kokusunun, çeliğin ve kanın genzinde bıraktığı tadı unutabilir mi?
devleti, toplumu, milleti, en önemlisi de bütün iniş çıkışlarıyla insanı anlamaya hayatını hasreden kemal tahir, kurt kanunu’nda kurtuluş savaşı sonrasının en bunalımlı dönemini, izmir suikastı’nı ele alıyor.

kemal tahir, romanında ittihat ve terakki’nin meşhur “küçük efendi”si kara kemal’den abdülkerim bey’e, gurbet hala’dan semra hanım’a, emin bey’den perihan’a; o kendine has karakter çeşitliliğiyle yeni cumhuriyet’in, türkiye’nin ruhunu arıyor. bir sürek avına eşlik eden bu cesur arayış, elbette hesaplaşmalarla, muhasebelerle ve en önemlisi de tarihe romantik, nostaljik bir olgu olarak bakmaya meyilli olanlar için derin sarsıntılarla dolu. kemal tahir’i ölümsüz kılan, türk düşüncesinin ve türk romanının sarsılmaz yazarlarından biri haline getiren de zaten bu değil midir?

“kurt kanunu’nda, ben, salt bazı kişileri tartaklamaya, tartaklayarak büsbütün sersem edip dehşete düşürmeye çalışmadım, ilk şaşkınlıklarıyla tekerleneceklerini kestirdiğim çukurdan kurtarmaya da uğraştım.”