“… ben hâlâ, ölmeyi bile becerememiş utanmaz, aptal bir hayaletten, ‘yaşayan bir cesetten’ başka bir şey değildim.”

yirminci yüzyıl japon edebiyatının önde gelen yazarlarından, sıradışı hayatıyla da meşhur osamu dazai, intiharından hemen önce tamamladığı, japonya’nın en çok okunan romanlarından insanlığımı yitirirken’de topluma dahil olmayı beceremeyen, her şeyi eline yüzüne bulaştıran, çevresindeki herkesi hayal kırıklığına uğratmaya mahkûm bir ötekinin acıklı hikâyesini anlatıyor.

dazai’nin yaşamıyla çokça paralellik taşıyan romanda, kendini çocukluğundan beri bir başarısızlık abidesi olarak gören, aristokrat bir ailenin oğlu oba yozo hem evde hem de okulda büründüğü “soytarı” rolüyle var olmaya çalışır. bir itiraf niteliğindeki üç bölümden oluşan hatıratında alkolizmle, geyşalarla, sonuçsuz kalan intiharlarla dolu, “utanç” yüklü yaşamının günahını çıkarır.

insanlığımı yitirirken, osamu dazai’nin uzun yıllara yayılan edebi intihar mektubunun son bölümü.