yüzler

özdenören, keskin gözlemciliğinin ürünü olan bu kitabında ‘yüzler’ çiziyor okuruna. bozguncunun, büyüklenenin, alaycının, kaltağın, korkağın... yüzlerini. böylece şeytan ve kötülük kavramı edebiyatın “teşhis” edici gücüyle somutlaşıyor. bu yazılarda “o gün kararacak olan yüzler”, “ağaran yüzler”in bir kontrpuanı gibi resmediliyor. edebî metinlerde hayale büründürülen birçok portre onun kalemiyle yeniden üretilip ahlakî alanın belli prototiplerine dönüştürülüyor. othello’nun şeytanı, sait faik’in hiçbir zaman doğmamış garip çocuğu, idam mahkûmunun infazdan önceki yüz ifadesi, ebu cehil’in hasetçiliği, ebu talib’in bahanesi, hamlet’in kulağına gelen fısıltılar, ivan karamazof’un içinde yekinen hayalet, raskolnikof’un ürettiği cinayet gerekçeleri... bu yazıların dramatik ögeleri olarak belirli ahlakî temalara göndermede bulunuyor. yazarın kalkış noktası âl-i imrân suresi’nin 106. ayeti:

“o gün birtakım yüzler ağarıp, birtakım yüzler de kararır.”