sessizlik, yalnızca insanların konuşmaya son vermesinden doğmaz. sessizlik, kişinin yalnızca [söyleyeceği] sözden vazgeçmesinden, uygun olduğunda takınacağı bir tavırdan daha fazlasıdır.
 
sessizlik, sözün bittiği yerde başlar; ama söz bittiği için başlamaz. o zaman fark edilir olur.
 
sessizlik, başlı başına bir fenomendir.
 
sessizlik, sözün kesilmesiyle özdeş değildir, indirgenmiş bir şey de değildir; kendiliğinden oluşan bir bütündür, söz gibi yaratıcıdır ve söz gibi insanları şekillendirir; ancak [söz ile] aynı ölçülerde değildir.
 
sessizlik, insanlığın temel yapıtaşlarındandır.
 
elinizdeki kitap, okuru "sessizlik içeren bir dünya görüşüne" ulaştırmayı amaçlamadığı gibi, sözünü sakınmasına da yönlendirmemelidir. nitekim insan, ilkin sözüyle insandır; sessizliğiyle değil. 
 
söz, sessizlikten üstündür, ancak sessizlikle olan ilişkisini kaybettiğinde körelir. işte bu yüzden, bugün üzeri örtülü sessizlik dünyası, sessizlik adına değil; söz uğruna yeniden açığa çıkarılmalıdır.