otuzların kadını

kalabalık bir çarşıda, kızgın güneşin altında kalmış bir kedi yavrusu kadar çaresizim. geçmişi silinmiş birini anlatmak zorundayım. yeni çaresizliğim ondan. ertelenmiş bir ceza olsa seve seve çekerdim. değil ki. yaşandığı sırada çok güzel geçmiş ama artık anıları bile silikleşmiş bir tatilin, bir turizm şirketinin ayarladığı eski bir yaz tatilinin, kış ortasında önüme gelen son taksiti, son faturası gibi duruyor karşımda.

tomris uyar, “otuzların kadını”nın 1936 mart’ında yapılmış yağlıboya portresinin iç çizgilerini okumayı deniyor. onun yaşadığı dönemdeki toplumun dış çizgilerini saptamakla başlıyor bulmacaya: nesnel ve kişisel tarihin dökümünü yapıyor. yine de bu tür bilgilerin özgün bireyleri açıklamakta fazla işe yarayamayacağı inancıyla kendi yaşamı süresince tanıdığı, kimi zaman fiziksel özellikleriyle kimi zaman davranışlarıyla onu andıran otuzların öbür kadınlarının öykülerinden yararlanıyor. onun, odaktaki portrenin katı çerçevesinden kurtulup özgürlüğüne, eski canlılığına kavuşması, günümüzde de –sayıları her ülkede gitgide azalan– türdeşleri arasına karışması için.