suç ve ceza dostoyevski’nin en bilinen, en çok okunan romanı. özünde bir polisiye roman, katilin kim olduğundan çok cinayeti neden işlediği üzerine kurulmuş bir polisiye. işin tuhafı, bu sorunun cevabını ne katilin kendisi, ne yazar ne de kitap üzerine yazan nice eleştirmen verebiliyor. romanın cazibesi de zaten düşündükçe psikolojik bir işkenceye, ama aynı zamanda can alıcı sorularla okur açısından felsefi bir sorgulamaya dönüşen bu muammadan geliyor: her şey beş parasız eski bir üniversite öğrencisinin bir tefeci kadının kafasına indirdiği baltayla başladı.

hazal yalın’ın açıklayıcı notlarla desteklediği özenli çevirisi dostoyevski’nin, turgenyev’in bir zamanlar taktığı lakapla o mahzun yüzlü şövalye’nin, muazzam bir belagat, nüktedanlık ve hayal gücü yüklediği karakterleriyle, çağının aydınlarına ve güncel tartışmalara nasıl yanıtlar ürettiğini de ortaya koyuyor.

“yalan, bütün diğer organizmalar karşısında biricik insani ayrıcalık. yalan söylersen hakikate erişirsin! ben yalan söylediğim için insanım. […] bana bir yalan söyle, ama kendine has bir yalan söyle, seni şuracıkta öperim. kendince yalan söylemek, başkasının hakikatini söylemekten daha bile iyidir; ilk durumda insan sınıfındansındır, ikincisinde ise kuş!”