dehşet daima dışarıda bırakılmanın dehşetiyse eğer, bizi dışarıda bırakan, bilgiyi kendi alanları içine hapseden uzmanların da aslında birer "dehşet uzmanı" olduklarını söyleyemez miyiz? psikanalistler, bizi dehşetlerimizden kurtarmaya çalışırken, bir yandan da uzmanlıklarıyla o dehşetleri yeniden yaratmıyorlar mı?
adam phillips, psikanalizi bir yandan kurumsal, toplumla uyum sağlamayı hedefleyen yönüyle, bir yandan da altüst edici, dönüştürücü kimliğiyle değerlendirerek, iki ayrı freud sunuyor bize: birincisi herşeyin bilinebileceğine, bilginin bizi ruhsal bozukluklarımızdan arındıracağına iman eden aydınlanmacı freud, diğeri ise "bilme" fetişizminin yeni bir kölelik ve ruhsal bozukluk biçimi olduğunu kavrayan, psikanalizin bize ancak öykülerimizi doğru dürüst anlatmakta yardımcı olabileceğini düşünen freud-sonrası freud...