“ne kadar değerli insan gördüysem onların çocuğa değer verdiğini de gördüm. 

çocuğa değer vermek bir lütuf değil, insan olmanın gereğidir. bu gerekliliğe önem veren ebeveynlerin çocukları hayatla barışık yaşar. yeri geldiğinde coşkuyla gülebilen, gerektiğinde hüzün duyabilen çocuklardır onlar. gözleri ışıl ışıl, ‘insan olmanın değerini’ duyarak yaşamış çocuklar… 

ne kadar sorunlu çocuk gördüysem, hepsinin ‘çocuk deyip geçilmiş’ olduğunu da gördüm. 

çocuk deyip geçmemek için çocuğun kim olduğunu bilmek gerekir.

çocuk kimdir ve nasıl yaşar? kişiliği nasıl gelişir? duyguları nasıl oluşur?”

adem güneş çocuk deyip geçmeyin’de bir çocuğun gözünden bakıyor hayata. her bölümde yeni düşünce ufukları geliştiriyor. kimi zaman “dikkat dağınıklığı yoktur, o zaten çocuğun normal halidir” diyor, kimi zaman “çocuk eğitiminin ceza ile olamayacağına” dikkat çekerek yetişkin-çocuk ilişkisinin temeli olan “güven” duygusunun altını çiziyor.