victor hugo, 1829 yılında yayımlanan bir idam mahkûmunun son günü’nü yazdığında 26 yaşındaydı. genç yazar, ölüme mahkûm edilen bir insanın son gününü büyük bir ustalıkla anlatarak kamu vicdanını etkilemeyi ve idam cezasına karşı bir protesto hareketi başlatmayı amaçlamış, başarılı da olmuştur. bugün dünyanın birçok ülkesinde idam cezası yürürlükten kaldırılmışsa, böylesi bir cezanın hem trajik hem de insanlık dışı yanını daha 19. yüzyılın ilk yarısında gözler önüne seren hugo’nun bunda hiç de azımsanmayacak bir payı vardır.

şiirleri, oyunları, sefiller ve notre-dame’ın kamburu gibi yapıtlarıyla romantik dönem fransız edebiyatının en saygın yazarlarından biri olan victor hugo’nun bu romanının bir başka önemli özelliği de, bir tür “zihinsel otopsi” niteliği taşımasıdır.