geldiğimiz yeri unutup gözlerimizi hiçbir şey bilmez bir şekilde açtığımız dünya hayatı... yaşamın gerçek sebebini anlayanlar için dünya bir sıçrama tahtası olabilecekken çoğumuz çeşitli sebeplerle gerçeği görmezden gelip dünyanın dişlileri arasında sıkışıp kalıyoruz.
koşturuyoruz ama ne için koşturduğumuzu bile bilemeden. beyaz atlı prens ve pembe panjurlu ev hayallerine ulaşabilmek için harcadığımız zaman, bizleri çoğunlukla düş kırıklığı yığınlarına götürüyor. çünkü sorgulamaktan korkuyoruz, gerçeğin uzaktan zor gibi görünse de yaklaştıkça huzur verdiğini ve işte aradığım buydu dedirteceğini bilmiyoruz. biz sadece kalabalığın arkasından gitmeyi tercih ediyoruz. sonu hüsran ve pişmanlık olacak bir sona doğru emin adımlarla ilerliyoruz. “keşke”nin verdiği o acı hissi tatmamak için hiçbir zaman geç değildir ama daha da gecikmeden haydi sorgulamaya başlayalım. hem de her şeyi. çünkü ömür, ancak gerçekten yaşanırsa adına hayat denir.