imamlar ve sultanlar

insanlar "kuru et yiyen bir kadının oğlu" olan bir peygamber yerine, elmas taçlı, sırma kaftanlı bir "peygamber" tasavvur ediyorlardı. yalnız tasavvur etmekle kalmıyorlar, ömrü boyunca bunlardan nefret eden ve uzak duran nebi'den geriye kalan hatırayı bu tasavvura uygun aksesuarlarla süslüyorlardı. yani insanlar "bir kul gibi yeyip bir kul gibi yaşayan" bir peygambere inanmak yerine, tasavvurlarında kayser ve kisra'ya benzettikleri bir peygambere inanmayı yeğliyorlardı. özetle insanlar "bir kul gibi yaşamak"tan daha çok "kayser ve kisra gibi yaşamaya" taliptiler. kendi hayatlarını peygamber'e uydurmak istemeyenler, peygamber'i ve onun tebliğ ettiği dini kendi tasavvurlarındaki hayata uyduruyorlardı. bu "uydurma" işlemi "hilafet, islam devleti" gibi kavramları da kapsamına alıyordu. bu nedenle siyaset sahnesine fırlayan müslümanlar kendilerine peygamberin "kul" siyasetini değil, insanlara "kullarım" demeye alışmış sulta sahiplerinin "piramitçi" siyasetini örnek alıyorlar, kafalarındaki "devlet" düşüncesini ona göre şekillendiriyorlardı.